Elke molen heeft zijn eigen geschiedenis die onlosmakelijk met zijn omgeving is verbonden. Bij korenmolens gaat de stichting ervan vaak samen met de groei van een dorp of stad, zo ook bij de molen van Zuid-Beijerland. De molen staat op de zuidelijke dijk van een polder genaamd Groot Zuid-Beijerland; een bedijking die gereed kwam in 1631, waarna op deze dijk het dorp Zuid-Beijerland werd gesticht. In het begin was het inwonertal zo klein dat het de moeite niet loonde om een eigen korenmolen te hebben. De inwoners van Zuid-Beijerland lieten toen hun koren malen op de korenmolens van Piershil en Numansdorp. Na de bedijking van nog een grote polder; de Eendrachtspolder aan de zuidzijde van het dorp in 1653, groeide Zuid-Beijerland voorspoedig, zodat het haalbaar werd om er een korenmolen te stichten. In 1659 moet er een molen in Zuid-Beijerland gestaan hebben omdat dan het “windrecht” wordt getransporteerd. De molen die dan wordt gebouwd is een houten wipkorenmolen. Uit de archieven blijkt dat de molen regelmatig van eigenaar wisselde. De oude molen was aan slijtage onderhevig en in 1857 wordt een geheel nieuwe molen gebouwd voor rekening van de familie Blaak, een welgesteld boerengeslacht.Langs de weg is in de molenromp een gevelsteen opgenomen met de volgende tekst:
 |
Opvallend is dat pas later - op 26 juni 1857 - een vergunning voor het bouwen van de nieuwe molen wordt aangevraagd. De molen blijft bijna een eeuw in de handen van de familie Blaak, uiteindelijk raakt de molen in verval. De dan hoogbejaarde telgen van familie Blaak kunnen de herstelkosten van de molen niet dragen. In 1955 verkoopt de familie de molen aan de graanhandelaar Henk de Kuijper, hij krijgt het voor elkaar om - met steun van de provincie - de molen bedrijfsvaardig gerestaureerd te krijgen en neemt de molen weer in bedrijf, maar niet voor lang. In 1962 wordt de molen verkocht aan de fouragehandelaar Kruidenier, die nog een enkele keer met de molen maalt en daarna de molen hoofdzakelijk als opslagplaats gebruikt. Inmiddels is de economische rol van de windmolens in onze omgeving tot een eind gekomen. De toestand van de molen gaat langzaam achteruit en de molen raakt weer in verval.
 In 1975 wordt de vervallen molen aangekocht door Maarten Hunink, een molenliefhebber, die samen met een aantal molenvrienden de molen in de vrije tijd, zonder steun van de overheid, restaureert tot een maalvaardige molen. Al vrij snel – in oktober 1976 – wordt de molen weer feestelijk in bedrijf genomen. Tijdens de restauratie is voorzichtig begonnen met het malen van tarwemeel dat op kleine schaal verkocht wordt aan particulieren. Maarten Hunink profileert zich steeds meer als vakmolenaar en spoedig is de molen 3 dagen per week in bedrijf voor de ambachtelijke meelvoorziening van bakkers en particulieren. |
Op 25 januari 1990 raast een zeer zware storm over Nederland, zelfs boven land wordt windkracht 12 gemeten, het noodlot slaat toe.  Bij een hevige een windstoot breekt de ketting waarmee de wieken van de stilstaande molen zijn geborgd en de molen begint langzaam door de vang te draaien. Door de wrijving tussen de vang en het draaiende bovenwiel ontstaat zoveel warmte dat de molen vlam vat. Bij de gevaarlijk draaiende molen is het voor de brandweer niet mogelijk om de brand doelmatig te bestrijden. De bluswerkzaamheden worden pas effectief als de wieken en kap van de molen zijn gewaaid waardoor de brandweer bij de molen kan komen. Wat rest is een troosteloze molenromp die, op de beganegrond na, volledig is uitgebrand. In de eerste weken na de brand worden de brokstukken opgeruimd en wordt een noodkap op de molen geplaatst. Ook is al een stichting opgericht om de herbouw van de molen te verwezenlijken. Ditmaal is er wel financiële steun van de overheden. Echter door de inspanningen van vele vrijwilligers, die onder ander de wielen voor de molen vervaardigen, blijven de kosten laag en wordt de molen binnen afzienbare tijd herbouwd. |
Op 16 mei 1992 kan de herbouwde molen weer feestelijk in gebruik worden genomen. Maarten blijft de trotse molenaar en maalt regelmatig met de molen om de meelwinkel in de molen te bevoorraden. In 2006 zag hij weer kans de molen van de stichting terug te kopen. In 2014 is de molen overgedragen aan zijn opvolger: Peter Reedijk, die vol enthousiasme het molenbedrijf voortzet. De stichting blijft voortbestaan om molenaar bij het beheer van de molen te ondersteunen.Eind 2021 wordt bekend dat het wiekenkruis niet meer veilig genoeg is om te kunnen draaien. Vanaf dat moment staat de molen stil en is ook de molenwinkel gesloten.
Als gevolg van coronamaatregelen, overheidsregels maar ook gezondheidsredenen heeft Peter besloten de molen in december 2022 te verkopen.
De stichting Molen Landzigt 1857 is Peter dankbaar dat hij het de stichting gegund heeft eigenaar te worden. En niet andere serieuze gegadigden. Wij zijn er van overtuigd dat de Stichting de beste partij is die in staat is de molen te behouden en terug in bedrijf te nemen.
De stichting gaat zich ondermeer inzetten om diverse herstelwerkzaamheden uit te voeren, onder andere aan het wiekenkruis en de molen weer in bedrijf te stellen.
In mei 2023 is de molenwinkel, gerund door vrijwilligers, door de stichting weer geopend voor publiek. Aanvankelijk elke 2 weken, sinds september 2023 elke week op zaterdagmorgen.
In mei 2023 is de molenwinkel, gerund door vrijwilligers, door de stichting weer geopend voor publiek. Aanvankelijk elke 2 weken, sinds september 2023 elke week op zaterdagmorgen.
2023 en 2024 zijn gebruikt om de molen weer terug op de kaart te zetten en daarmee gelden en subsidies te verwerven. Dit is zeer succesvol verlopen. We verwachten in de herfst van 2024 het nieuwe wiekenkruis te kunnen laten plaatsen. We kunnen dan ook weer zelf graan gaan malen.
molenlandzigt
@molenlandzigt
